poleca:
Lasy w Europie
zachodniej są szczególnie wrażliwe na susze i fale ciepła, które stają
się coraz częstsze i surowsze. Drzewa mogą się jednak bronić przed
ekstremalnym niedostatkiem wody, wykorzystując kapacytancję wodną w
obrębie ksylemu (tkanki rozprowadzającej wodę od korzeni po całej
roślinie).
Dokładne mechanizmy fizyczne i genetyczne procesu kapacytancji
wodnej nie są w pełni poznane, jednak zespół finansowanego przez UE
projektu TREE CAPACITANCE zdobył nowe informacje. Przy użyciu kilku
hybryd i topoli kontrolnych naukowcom udało się odkryć mechanizmy
fizyczne kapacytancji w czasie niedoboru wody oraz w normalnych
warunkach.
Zaobserwowano także, że dwa geny – akwaporyny (AQP) i kinazy
związane ze ścianą komórkową (WAK) – podlegają odmiennej regulacji przy
zmieniającym się statusie wodnym rośliny. AQP kodują białka kanałów
wodnych, podczas gdy kinazy WAK kodują białka, które są przymocowane do
ściany i błony komórkowej.
Odkrycia te potwierdzają hipotezę, zgodnie z którą WAK zdolne są do
wyczuwania odwodnienia, a wówczas odpowiednio regulują aktywność
akwaporyn.
Zespół projektu TREE CAPACITANCE rzucił nowe światło na to, w jaki
sposób kapacytancja rezerwuarów wodnych ksylemu osłabia skutki stresu
wywołanego suszą u drzew. Badanie to będzie pomocne dla europejskiego
sektora produkcji leśnej i ochrony przyrody w obliczu zmiany klimatu.
