Badacze wspierani przez UE badają potencjał zasobów pokarmowych znajdujących się na głębokości do 1000 metrów pod powierzchnią morza, aby ustalić, czy będzie można je wykorzystać w sposób zrównoważony.
Czy można znaleźć pokarm głęboko pod powierzchnią oceanu, aby wyżywić stale rosnącą populację ludzi na świecie? Czy da się to zrobić bez powielenia błędów, które popełniliśmy eksploatując wody przybrzeżne – przełowienia, dewastacji ekosystemu i utraty różnorodności biologicznej? Odpowiedzi na te pytania poszukiwać będą członkowie głębinowej ekspedycji przeszukiwania zasobów oceanicznych, którzy będą eksplorowali wyznaczone rejony północnego Atlantyku. Misja jest wspierana przez finansowany ze środków UE projekt MEESO.
Naukowcy koncentrują się na pelagialnej strefie afotycznej, toni wodnej znajdującej się na głębokości od 200 do 1000 metrów, zwanej również strefą mroku. Zespół Narodowego Instytutu Zasobów Wodnych przy Politechnice Duńskiej (DTU Aqua), będącego partnerem projektu MEESO, zajmuje się obróbką części danych zebranych przez morskie statki badawcze w tej części oceanu. Badania koncentrują się na dwóch małych gatunkach ryb: świetlikowatych (Benthosema glaciale) oraz mauryku (Maurolicus muelleri), których wysoka zawartość tłuszczu sprawia, że są dobrymi kandydatami do połowów komercyjnych.
Jednak, jak zauważa prof. J. Rasmus Nielsen z DTU Aqua w komunikacie prasowym zamieszczonym na stronie internetowej DTU, naukowcy „nie mają póki co pojęcia” o tym, jak połowy tych gatunków wpłyną na łańcuch pokarmowy, którego są częścią. Brakuje im też informacji o roli, jaką te gatunki odgrywają w całym ekosystemie. „To jednocześnie ekscytujące i przerażające, móc badać obszar, o którym tak niewiele wiadomo. Widzimy, że nasze badania są istotne i konieczne, a jednocześnie rozumiemy, że spoczywa na nas olbrzymia odpowiedzialność”, podkreśla prof. Nielsen. I dodaje: „Pierwsze doniesienia naukowe na temat tego praktycznie nieznanego nam obszaru mogą mieć ogromny wpływ na późniejsze decyzje, co uświadamia nam, że musimy dokładnie przemyśleć nasze wnioski oraz działać bez zbędnej zwłoki i rzetelnie.Pelagialna strefa afotyczna, gdzie ilość światła jest tak mała, że praktycznie nie zachodzi w niej proces fotosyntezy, zawsze budziła zainteresowanie wśród badaczy. Jednak dopiero wyniki międzynarodowego badania z 2014 roku, którego autorzy stwierdzili, że strefa mroku skrywa bogactwo od 10 do 20 miliardów ton ryb i skorupiaków, zaostrzyło apetyty naukowców. „Z oczywistych względów te liczby rozbudziły wyobraźnię. Wkrótce po tym odkryciu wiele stron zainteresowanych zaczęło zadawać sobie pytanie: czy te zasoby można wykorzystać?”, mówi prof. Nielsen.
Sęk w tym, że organizmy żyjące w pelagialnej strefie afotycznej odgrywają kluczową rolę w zachowaniu równowagi węglowej, transportując każdego roku od 2 do 6 miliardów ton dwutlenku węgla z powierzchni oceanu do jego głębi. Stąd też istnieje pilna potrzeba zdobycia dokładnej wiedzy na temat pelagianlej strefy afotycznej zanim przemysł rybołówstwa, farmaceutyczny i spożywczy zaczną ją eksploatować. „Musimy działać szybko, ponieważ jeśli okaże się, że w głębinach znajduje się wysokowartościowy produkt, przemysł po prostu zacznie po niego sięgać”, mówi prof. Nielsen.
Zespół badawczy korzysta z danych zgromadzonych na temat ryb świetlikowatych i mauryka, aby ustalić dostępność oraz dynamikę tych zasobów. „Znając dynamikę naturalnych zasobów możemy określić skalę nadwyżki produkcji oraz ustalić, jaką ilość możemy pozyskać w sposób zrównoważony”, podkreśla prof. Nielsen.
Prace przeprowadzone przy wsparciu z projektu MEESO (Ecologically and economically sustainable mesopelagic fisheries) mogą pomóc utorować drogę dla zrównoważonego rybołówstwa w przyszłości. Mając na uwadze ten cel, twórcy projektu wsparli badanie, które zostało przeprowadzone u północno-zachodnich wybrzeży Afryki celem zebrania próbek organizmów będących pasożytami gatunków ryb żyjących w pelagialnej strefie afotycznej.
Więcej informacji:
poleca:
